Ongewilde Uitburgering: De Achterhaalde Visie van Philip van Tijn

Philip van Tijn stelt in EW Magazine: ‘Weg met de dubbele nationaliteit!’.

EW heeft als motto “eerst de feiten”. Maar Van Tijn toont zich een Meester in het vermengen van serieuze feiten met het ongefundeerd verdachtmaken van Nederlanders met dubbele nationaliteit.

Van Tijn is een voormalige “topambtenaar” die met zijn ouderwetse denkwereld exact de kleingeestige, kinderachtige treiter houding belichaamt van ambtenaren die ook verantwoordelijk waren voor de Toeslagen Affaire, waarbij Nederlanders met dubbele nationaliteit door de belastingdienst op illegale wijze als verdachten op een zwarte lijst werden gezet. Het Kabinet Rutte is erover gevallen en excuses zijn aangeboden, maar de narrow minded Geest van Van Tijn is helaas nog springlevend.

Ongewilde uitburgering van geboren en getogen Nederlanders

Dubbele Nationaliteiten wordt door Philip van Tijn gezien als een potentieel risico voor loyaliteitsconflicten – zonder duidelijk te maken waar dat conflict exact zit. Daarnaast stelt hij dat Nederland sinds 2014 niet bijhoudt wie een dubbele nationaliteit heeft en dit een ‘typisch Nederlandse struisvogelhouding’ zou zijn. Ten eerste: waarom onnodig gegevens vastleggen in een vrij land? Nederland heeft een geschiedenis met het onnodig vastleggen van gevoelige persoons gegevens en desastreuze uitkomsten: van een register met wie Joods was in 1941 tot de toeslagen affaire in 2021. Daarbij, de keuze om het niet vast te leggen is niet typische Nederlandse struisvogel politiek: dit is namelijk de bewust gekozen gangbare praktijk is in westerse landen, gericht op het voorkomen van discriminatie. Nederland is gewoon één van de vele landen die het zo geregeld hebben. Of Van Tijn weet dit niet, óf hij laat het doelbewust onvermeld.

Het probleem van ongewilde uitburgering

Wat Van Tijn echter volledig negeert, is het veel ernstigere probleem van ongewilde uitburgering. Door het rigide vasthouden aan verouderde regels, verliezen geboren en getogen Nederlanders hun Nederlanderschap. Dit is geen hypothetisch risico, maar een reëel en schrijnend probleem dat talloze families treft. Mensen die hun hele leven in Nederland hebben gewoond en bijgedragen aan de samenleving, worden plotseling geconfronteerd met de keuze om hun Nederlandse nationaliteit op te geven of afstand te doen van een andere nationaliteit waarmee zij een diepgewortelde band hebben.

Zijn kritiek op Turkse-Nederlanders die in Turkije stemmen, mist grond wanneer we dit vergelijken met de Franse diaspora in Londen, die samen het 6e grootste kiesdistrict van Frankrijk vormen, en massaal actief deelneemt aan Franse verkiezingen zonder vraagtekens bij hun loyaliteit. Ook daar worden de “buitenlandse” verkiezingen gefaciliteerd, inclusief een bezoek van presidentskandidaat Sarkozy, die uiteindelijk de Franse verkiezingen won. Dit toont aan dat politieke participatie in het land van herkomst niet noodzakelijk de integratie of loyaliteit aan het woonland ondermijnt – en waarom zou dat voor Turkse-Nederlanders anders zijn? Van Tijn strooit vanuit zijn onderbuikgevoel met verdachtmakingen aan het adres van zijn medeburgers, zonder enig objectief bewijs.

De beweringen van Van Tijn lijken selectief gericht tegen Turkse-Nederlanders zonder rekening te houden met de bredere context van globalisering, mobiliteit, en de realiteit van meervoudige identiteiten. Zijn standpunt negeert de positieve aspecten van dubbele nationaliteit en draagt bij aan een onnodig polariserend debat, zonder aandacht voor de miljoenen Nederlanders die hierdoor geraakt worden. Het Nederlandse paspoortenbeleid verdient een genuanceerde discussie, niet een die gebaseerd is op ongegronde vermoedens en theoretische risico’s. Van Tijn wil problemen oplossen die er helemaal niet zijn.

Het is belangrijk om toe te voegen dat Nederland vrijwel het laatste Westerse land is dat nog steeds een dubbele nationaliteit probeert te verbieden. Al sinds 1893 is dubbele nationaliteit verboden volgens de Rijkswet op het Nederlanderschap (RWN), behalve onder bepaalde uitzonderingen. Dit staat in schril contrast met de trend in bijna alle andere Westerse landen, waar dubbele nationaliteit helemaal geen probleem is. Sterker nog, er is een duidelijke trend waarbij de laatste “ouderwetse” landen die nog een verbod hadden, inmiddels dit verbod hebben opgeheven (IJsland in 2003, Noorwegen in 2007, Denemarken in 2015, en Duitsland in 2023). 

Het enige wat we met Philips artikel eens zijn: ja, HET NEDERLANDSE PASPOORTEN BELEID IS INDERDAAD ONNAVOLGBAAR!

Het vasthouden aan verouderde opvattingen over nationaliteit en loyaliteit weerspiegelt niet alleen een gebrek aan begrip van deze realiteiten maar draagt ook bij aan onnodige polarisatie en discriminatie. Het is tijd voor een genuanceerd debat over het Nederlandse nationaliteit beleid, dat rekening houdt met de positieve aspecten van dubbele nationaliteit en de ervaringen van miljoenen Nederlanders die hiermee leven.